مدح و ولادت امام عسکری علیه‌السلام
امشب هـمه جا مـوج زنـد نـور ولایت افـتـاده به سـرها هـمه دم شـور ولایت گردیده سـماوات و زمین طـور ولایت از پــرده در آمـد مــه مـستــور ولایت گردیده ملک گرم ثـنـا گـستـری امشب گـویـند ثـنـای حـسن عـسـگـری امشب برخیز و بزن خنده که گل خنده زن آمد با خــنـدۀ گـل بر لـب بـلـبـل سخـن آمد خـورشـیـد فــروزنـده مـه انـجـمـن آمد فـرزنـد رضـا را حـسـن آمد حسن آمد عالم همه غرق شعف وعشرت و شادی است میلاد گرامی خلف حضرت هادی است نخل نبوی را ثمر است این ثمر است این چرخ علوی را قمر است این قمر است این فخردوجهان را پسراست این پسراست این بر مصلح عالم پدر است این پدر است این این شیعـه و این مـشـعـل انوار هُـدایش ای جــان هـمـه عــالــم و آدم بـفـدایـش روئــیــد گـــل تــازۀ آمـــال مــحـــمّــد یـا مــهــر فــروزنــدۀ اقــبــال مـحـمّـد یا صفحـۀ رخسار و خط و خال محـمّد یــا آمــده دوم حـســن از آل مــحــمّــد از سـامـره تـابـیـده به عـالـم جـلـواتـش پـیـوسـتـه فـرستـیـد درود و صلـواتـش این گوهر ده بحر خروشنـدۀ دین است این کـعـبـۀ امـیّـد دل اهـل یـقـیـن است این عرش خداوند تعالی به زمین است این نجـل دهم حجّت خـلاّق مبین است در سجده ملایک به یسار و به یمـینش تابنـده بُـوَد جــلـوۀ مـهـدی ز جـبـیـنـش آئـیــنــۀ حُــسـن ازلــی مــاه جـمـالــش آیات لب حضرت هـادی خط و خـالش یــادآور جــاهِ نــبــوی قــدر و جـلالش جـبریل فـرو مانده در اوصاف کمالش عالم همه مرهون وی و موهبت اوست از سامره تا عرش خـدا مملکت اوست این اخـتـر بـرج نقـوی مـاه تـمـام است این فرش نشینی است که خود عرش مقام است این حجّ وزکوة است وصلات است وصیام است بر خلق امام است امام است امام است قدر و شرف و عزّت و جاه بشر از اوست ای منتظران حجّت ثانی عشر از اوست ای ارض و سـمـاوات هـمه سـامرۀ تو ای چـرخ بـرین نقـطه ای از دایـرۀ تـو ای مـهــر فـلـک ذرّه ای از نــائـرۀ تـو ای زنـده؛ دل اهـل دل از خـاطـرۀ تـو از جود تو بس خاطره داریم حسن جان مـا آرزوی سـامـره داریـم حـسن جـان تـو یـازدهـم اخــتـر مـنـظـومـۀ نـوری تـو واسـطـۀ عـفــو خـداونــد غـفـوری تو نــور خــدا در شجر وادی طــوری تو سرّ انا الحق به غیاب و به حضوری من سائل لطف و کرم و جود تو هستم بـا آن هـمـه آلـودگـیـم دل به تو بـسـتـم ای فوج ملک را به درت عرض ارادت سادات جهان از تو گرفته است سیادت مِــهــر تو بَــوَد مُـهـر قـبـولیّ عـبـادت قـرآن به تـو و پـاکـی تو داده شـهـادت تو دسـت خـداونـد به تـقـدیـر قـضـایـی فـرزند عـلـیّ ابن جــواد ابن رضـایـی قـرآن بتو نازد که در او جلـوه گر استی ایـمان به تو بالـد که ورا راهـبـر استی انـسان به تو بالـد که امام البـشـر استی مهدی بتو در فخـر که او را پدر استی لطـفی که مگر سائل هر روز تو بـاشم خــاک قــدم عـسگر پــیــروز تو بـاشم ای عادت تو جـود و مـرام تو عـنـایت ای مِهـر رخـت مـشعـل انـوار هـدایت ای یــازدهــم اخــتــر تــابــان ولایــت قـرآن سخن فضل تو را کرده حکـایت من «میـثم» آلـوده دل بی ســر و پـایـم از خـویش مـرانـیـد که مــدّاح شــمـایم |